برای تویی که نمی‌شناختم

هزارباره میزنم به راهِ دیده آبها
که یک گذر کنی مگر نگاهِ استراق را

به بازی‌ام گرفته‌‌ آن قمارباز ِ سرنوشت
ببازْ مُشتِ بازتر، تمام جفت و تاق را

چه غارتی!... که می‌برد تمام خوانِ جان من
به ترکتازی‌ات بگو که زین کند بُراق را

شکوه موی و خوی تو، سیاه‌تر، سپیدتر
قشنگتر ازین دگر چه دیده‌ای نفاق را!

چه سخت‌تر تحمّلی، دگر ندیدن تو را
چه تلخ‌تر که بعدِ هر مُواصلت فراق را

مینا/96