شادی شیخی که خانقاه ندارد

.

این ثنا گفتن ز من ترک ثناست

کین دلیل هستی و هستی خطاست

.

عجب عصرانه و شبانه‌ و دردانه‌روزی شد این پنج‌ساعت مراسم بزرگداشت استاد محمدعلی موحد که خداش در همه حال از بلانگهدارد. دیروز در تالار فردوسی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، حالی خوش بود و طرفه لحظاتی که در خاطره‌ من خواهد ماند. جمع ادبا بود و فضلا و اساتید. جمعی که کیمیاست یافتنشان اینگونه و یکجا.

همانگونه که دکتر معصومی همدانی گفت: موحد بزرگ است و نیازی به بزرگداشت ندارد ,؛ این ما هستیم که باید از این مناسبت‌ها استفاده کنیم.

محمدعلی موحد در تمام آن چند ساعت ساکت و صبور، سر پایین انداخته بود. وقتی به بالای سن دعوت شد گفت: «واقعیت این است که گوش‌هایم درست نمی‌شنود ولی از حرف‌ها معلوم بود دارند درباره من اغراق می‌کنند... من نمی‌دانستم این مراسم قرار است مراسم تجلیل از من باشد...»

و آنچنان که رسم همه بزرگان فروتن زمانه است با یادآوری مصرعی از خاقانی گفت: هیچ اگر سایه پذیرد منم آن سایهٔ هیچ. و چنان‌که آقای احمد جلالی سفیر ایران در یونسکو گفت نشان یونسکو به استاد اهدا نشده بلکه یونسکو تمنا دارد استاد منت گذاشته و نشان یادبود یونسکو را بپذیرند. (نقل به مضمون)

و هم به قول ایشان در متابعت از شمس که گفت: «خنک آنکه مولانا را یافت»: خنک آنکه موحد را یافت.

::

دردانهٔ عزیزم شفیعی کدکنی آمد و همان بدو ورود به تالار، همردیف صندلیهای ما بر زمین نشست! تا بالاخره با اصرار دوستداران همان انتهای سالن بر صندلی نشست. فروتنان را شیفته‌ام خاصه اگر نازنینی چون شفیعی کدکنی باشد.

حیف که دوربین نبرده بودم...