باز هم صدای زنگ و بغض تلخ صبحگاه

درد، درد، درد، درد
در وجود گرم و مهربان مرد
خانه کرد
مرد مهربان از این هوای سرد
خسته بود
درد را بهانه کرد

آه، آه، آه، آه
باز هم صدای , زنگ و بغض تلخ صبحگاه ,:
- ای دریغ آن‌که رفت...
- ای دریغ ما، دریغ مهر و ماه
دوستان نیمه‌راه

رود، رود، رود، رود
رود گریۀ جماعت کبود
در فراق آن‌که رفت
در عزای آن‌که بود
«دیر مانده‌ام در این سرا...» ولی شما، عزیز
«ناگهان چه‌قدر زود...