اسماعیل

...

مدتی‌ست دلم برای اسماعیل تنگ می‌شود! پسرک نابینایی همسن و سال من از فامیلهای دور زهرا خانم -همسایه‌مان- که با مادر و پدر ساده و روستایی و خواهر و برادرهای بیشمارش در زیرزمین نُه متری بی‌پنجره و تاریکِ خانه‌ی زهرا خانم زندگی میکرد. جلوی در خانه‌ی زهرا خانم می‌ایستاد و من چون شنونده‌ای حیرت‌زده به دهانش چشم میدوختم و اسماعیل با پلکهای بسته‌ای که تکان میخورد و سری که در واکنش به هر صدا میچرخید، با لحنی مودبانه و موقر درباره‌ی همه چیز حرفهای بزرگ بزرگ میزد؛ حرفهایی که گاه نمی‌فهمیدم. و اصلا در عجبم، من که فقط با دخترها سَر و سِرّ داشتم چرا آنطور روبروی این پسرک حرّاف می‌ایستادم و حرکات و سکنات و لبهای و کلماتش را می‌پاییدم و ...!
آخرین بار سالها پیش در بهشت زهرا، بالای سر مزار زهرا خانم دیدمش. دلم میخواست میرفتم نزدیک و دوباره صدایش را میشنیدم و آن حرکات دست و صورت و لبها و پلکهایش را...